Здаецца, толькі нядаўна пісалі ў газеце пра пасяўную, а ўжо неўпрыкмет надышло жніво, між іншым, адна з любімых журналісцкіх тэм. Там, у полі, заўсёды зараджаешся спрадвечнай энергіяй зямлі, асаблівае задавальненне — назіраць і фатаграфаваць, як плывуць па полі камбайны, як сыплецца з бункераў зерне, як паважна ходзяць па іржышчы буслы… Ну і, канешне, сустрэчы з людзьмі, прыемна пабачыць тых, хто працуе даўно і чые прозвішчы кожны год бываюць у газеце, радуе, калі ў гаспадарках з’яўляюцца новыя маладыя работнікі, якія хочуць працаваць на зямлі. Прыкладна такі настрой быў, калі мы на мінулым тыдні выправіліся ў “Глускую Зару”. І ўсё тое, што бачылася ў думках, спраўдзілася, за малым выключэннем: жалі там яшчэ не зерневыя, а рапс, таму з бункераў сыпалася не зерне, а масланасенне. Рапсу, між іншым, тут трэба зжаць 290 гектараў, зерневых — амаль 1700 га, а ўся пасяўная плошча ў гаспадарцы займае 7834 гектары.

Сёлета на ўборачную ў “Глускай Зары” сфарміравана пяць экіпажаў. Калі мы прыехалі на поле каля Замасточча, там працавалі два з іх, яны першымі пачалі жніво ў гэтай гаспадарцы.

Старшы камбайнер Васіль Пінчук да арміі два сезоны запар быў памочнікам камбайнера, пасля службы шмат гадоў працаваў у “Зары”, потым пэўны час у Мінску, а зараз вярнуўся назад, у родную гаспадарку. “Не шкадуеце? Усё ж гарадскі хлеб больш лёгкі, чым у вёсцы?” — дапытваюся ў яго. “Ну што тут ужо шкадаваць… Ведаеце, калі ў горадзе працаваў, дык як камбайны ідуць — у мяне душа гарыць! Я ж з 15 гадоў на камбайнах…” Між іншым, яго памочнік Сяргей Барышнікаў у гэтым годзе таксама вярнуўся дадому, змяніўшы сталічную прапіску на вясковую. Час пакажа, ці надоўга, але пакуль што ён выбраў жніво.

Другі экіпаж, маладзёжны, — Яўген Самуйлік і Аляксей Зянькоўскі. Хлопцы з вясковымі клопатамі знаёмыя добра, напрыклад, Яўген раней разам з бацькам працаваў на жніве, быў памагатым, а вось ужо другі сезон запар ён старшы камбайнер. Увогуле працуе дальнабойшчыкам, а на лета зрабіў перапынак, каб перасесці за штурвал камбайна. І тут не стрымалася, спытала, маўляў, лічыцца, што моладзь зараз шукае лёгкага хлеба, а на полі горача, пыльна, цяжка, уставаць трэба зарана, класціся позна… “У кабіне кандыцыянер, яна герметычная, пыл туды не трапляе, ды і ўвогуле няма чаго скардзіцца, работа далёка не самая кепская”, — запэўніў у адказ Яўген.

Яшчэ на жніве-2020 у “Глускай Зары” на камбайнах будуць заняты Мікалай Медзвядок, Дзмітрый Лазовік, Андрэй Радзіч, Уладзімір Багдановіч, усе яны працуюць у гаспадарцы, а таксама Максім Валадзько з лясгаса і Аляксандр Багдановіч з “Жылкамгаса”. “У гэтым годзе на ўборачнай усяго два чалавекі “са стараны”, пры тым што летась прыцягнутых было аж шэсць”, — з гонарам адзначае кіраўнік сельгасарганізацыі Дзмітрый Паянен.

З поля мы адправіліся на зернясховішча і акурат падаспелі да загрузкі масланасення ў сушылку. На дапрацоўцы ўсе старыя знаёмыя — Уладзімір Турлыка, Уладзіслаў Расцягаеў, Сямён Клімовіч і Сяргей Якубенка, вопытныя аператары, якія разам, адным звяном, працуюць ужо больш за дзесяцігоддзе, а летась былі лепшымі ў раёне (ды ўвогуле грамат і ўзнагарод за ўвесь час ім, мабыць, і не злічыць). Вільготнасць масланасення рапсу трымаецца зараз на ўзроўні 16—18 працэнтаў, расказаў Дзмітрый Паянен, на выхадзе з зернесушыльнага комплексу павінна быць не болей за сем працэнтаў. (На раніцу 23 ліпеня звяно дапрацавала 100 тон масланасення). Між іншым, гэта на жніво яны “мяняюць прафесію”, а так яны гаспадарча-будаўнічая брыгада, майстры на ўсе рукі — сталяры, цесляры, муляры, электрыкі… Два месяцы назад да іх дружнай каманды далучыўся Аляксандр Шаблінскі, ён зваршчык, у “Глускую Зару” перайшоў з суседняй “Зары Камуны”.

Перавозка новага ўраджаю — справа адказная і сур’ёзная, трэба паклапаціцца, каб ні адно зернетка не прасыпалася па дарозе. У дзень нашага прыезду насенне рапсу з поля на склад перавозіў Пётр Лясун, яго ж машына загружала рапс у сушылку. Таксама ў “Глускай Зары” адвозку зерня падчас гэтай уборачнай даверылі Анатолю Касько, Васілю Грабко і Аляксею Кур’янаву. 

Усе людзі, названыя тут, і тыя, хто застаўся “за кадрам”, зараз робяць, напэўна, самую важную справу — убіраюць хлеб. Хлеб ніколі не даецца проста, на полі няма гарантаванага графіка рабочага дня, трэба падладжвацца пад надвор’е, якому не пакамандуеш, хмары рукамі не развядзеш і спецыяльным парашком не пасыплеш, трэба лавіць момант, каб жыта не пераспела і не высыпалася на зямлю… Хлебаробы не скардзяцца — проста робяць сваю работу, ведаюць: яна самая галоўная на зямлі.

А. ВАСІЛЕЎСКАЯ

Фота Г. АЎТУХОВАЙ